wiersze o relacjach
To nie jest przypadek jakie osoby spotykamy na swojej drodze życiowej.
Przeglądamy się w nich jak w lustrze, a najbardziej w tych, którzy nas z jakiegoś powodu irytują czy wytrącają ze strefy komfortu. Często to jest nasz partner, dziecko, rodzic czy koleżanka w pracy ale równie dobrze, może być to przygodnie napotkana nowo poznana osoba. Warto być wdzięcznym za każdy taki dar, dzięki któremu lepiej poznajemy samych siebie.
Moją misją życiową jest kreowanie i pomaganie.
Czy dlatego mama mi dała na imię Ania,
bo jestem stworzona do kreowAnia i pomagAnia ;-)?
Mądre pomaganie to wielka sztuka, odpowiedzialność i dobre intencje to jeszcze za mało.
Należy uważać, żeby pomagając nie urazić osoby obdarowanej, nie wywyższać się, nie poniżać w ten sposób ale też dawać wędkę a nie rybę!
Pomaganie jest nieodłączną potrzebą każdego człowieka – wprowadza w dobry humor, poprawia samopoczucie i wzmaga wiarę we własne możliwości. Nie chodzi jednak o to, aby poczuć się lepiej samemu ze sobą, że komuś pomogliśmy tylko o świadome i mądre działanie na korzyść drugiej osoby, choć nie ma siły, to i tak nas uskrzydli i wyzwoli pozytywną energię.
Z sercem na dłoni, bez oceniania
bez oczekiwań odwzajemniania
okaż miłość, wsparcie, empatię drugiej osobie
pomaganie jest darem, który dajesz też sobie!
Resztki złudzeń pogrążone w zmierzchu uczuć i rozczarowania,
nerwy, pretensje, maski, słowa bez znaczenie, urwane zdania,
szyderstwa zamiast marzeń, zwątpienie, jad trujący myśli,
dawna legenda namiętnej miłości niech nam się dziś przyśni
i wzejdzie jak ta tęcza w rzeczywistości prozy życia szarej
ciebie, mnie i nasze dusze bez koloru ożywić nawzajem.
Pragnę byś jak Al Pacino w „Zapachu Kobiety”
porwał mnie w Tango, lecz ty niestety…
twierdzisz, że bardziej męski jesteś bez tańczenia,
a ja nie mogę wprost wyjść ze zdumienia!
Do widzenia…
Jesteśmy jak w instrumencie struny różnie brzmiące,
jak bakalie w keksie inaczej smakujące,
jak różnobarwne kwiaty na tym samym krzewie,
jak dwa kształty obłoków na błękitnym niebie.
Jedno woli mieszkać w górach, a drugie w lesie nad wodą,
jego kręcą mecze, dla niej książka jest przygodą,
jedno chce oszczędzać a drugie wydawać,
jedno chce budować a drugie naprawiać.
Niegdyś byliśmy jak papuszki nierozłączki
dziś już żadne z nas nie nosi obrączki.